Anabel Velasco Belazak (1957, Bilbo) 25 urte sukaldean eman eta gero, oroitzapen askorekin eta lan-ibilbidea ondo ixtearen pozarekin hartu zuen erretiroa duela bost hilabete. Bere lehen 10 urteak Salestarrak Deuston igaro zituen, eta azken urteak, Barakaldo Salestarren jangelan. Anabel Askoraren hazkundearen eta bilakaeraren lekuko izan da, eta lehen egunetik, enpresa bere bigarren etxe bihurtu da.
Anabelentzat, sukaldea ez da bere ogibidea bakarrik izan, une zailetan izan duen pasioa eta babeslekua baizik. “Nire hastapenak nire bizitzako garai zailekin bat etorri ziren, eta sukaldaritza nire salbazio bihurtu zen”, aitortu du hunkituta. “Sukaldari gisa estreinatzen nintzen eta egin nezakeela erakutsi nahi nuen. Ahalegin guztiak egiten nituen dena ondo atera zedin, beti maila ona emateko”. Hobetzeko nahiak 5 urtez eman zituen Anabel lana sukaldaritzako prestakuntzekin bateratzera, eta horrek bere teknikak hobetzera eraman zuen. “Lana nire negozioa bailitzan ulertzen nuen, eta gauzak ondo ateratzea nahi nuen”.
Anabelen eta Askoraren arteko lotura lanetik haratago doa. Lehenengo egunetik, zuzendaritza-taldearekin kidetasun pertsonala eta enpresako kide izatearen sentimendu sakona sentitu zituen.
Bost hilabete daramatza Anabelek erretiroa hartuta, baina gogotsu segitzen du sukaldaritzarekiko grinarekin. Duela gutxi, Bilboko Kunsthal diseinu-eskolarako sukaldaritza-jardunaldi batzuetan parte hartu du, sukaldaritza tradizionaleko tailer bat emanez beste lankide baten laguntzarekin. “Tailerra 14 ikasleri sukaldaritza tradizionaleko oinarrizko teknikak erakustean zetzan. Produktuak erosteko ohiturak erakutsi genizkien, eta 200 lagunentzako janaria prestatzen”. Gainera, beste gauza askoren artean, ber-bertako produktuei eta hornitzaileei balioa ematen erakutsi zieten, urte hauetan guztietan Askoran hain garrantzitsuak izan diren bi balio.
Anabelen lan-ibilbidea etengabeko gainditze eta pasio istorio bat da, inspiratzen duena. Lehen lan-egun hartatik, 25 lagunentzako janaria prestatzen zuen bitartean beldurrari aurre eginez, 200 pertsona elikatzen dituen tailer bat eman arte, bere eboluzioa harrigarria da. Bete beharreko ordutegirik ez duen arren, Anabel gaur egun “lanpetuta” sentitzen da bere bizitza betetzen duten jarduerekin. Pasierak gogoko ditu, kiroldegira joaten da, eta bidaiatu ere egiten du. Erretiratu denetik, Bartzelonan eta Roquetas de Maren izan da, eta laster Mallorcara joango da. Sekretu bat ere kontatu digu: “Sukaldaritzako programak ikusten ditudanean gozatzen dut gehien. Sukaldaritza asko gustatzen zait, eta ez litzaidake inportako tarteka horrelako tailerretan parte hartzea, nire burua aktibo mantentzeko”.
Anabelek mezu baliotsu batekin ixten du etapa hau hurrengo belaunaldientzat: dedikazioaren garrantzia eta lanean esfortzua egiteko gaitasuna. Harentzat, sukaldaritza ez da ikaskuntza hutsa izan, aurkikuntza eta poztasun iturri bat ere izan da, beste pertsona batzuek ere gozatzea nahi duena. Zalantzarik gabe, bizitza esfortzuarekin eta pasioarekin nola bizi erakusten duen adibidea.
